Στο κέντρο τσή Μεσόγειου και στήν καρδιά του κόσμου,
ένα νησί ξεπήδησε δεύτερος ήλιος φώς μου....
μέ αρετές στεφάνωσε την κτίση πέρα ώς πέρα,
και με καινούρια αρώματα στόλισε τον αέρα....
γ'αυτό και τηνε διάλεξαν στη γή για κατοικιά τους,
Θεοί,Αετοί,και Ήρωες ν'απλώσουν τα προικιά τους...
κι ο Χρόνος ο αχόρταγος σαν είδε ξαπλωμένα,
όλα τα ξόμπλια των Θεών στην Κρήτη στολισμένα...
εζήλεψε και βάλθηκε να τηνε ξεριζώσει,
κι όλα τα ξόμπλια των Θεών στόν Άδη να τα στρώσει...
μηνά και φέρνουν δίφυλλο τραπέζι στολισμένο,
κ'ένα μαχέρι Κρητικό κοφτεροσμιλεμένο....
και διάταξε να πιάσουνε τσή Κρήτης τόν αφέντη,
απού στα ξόμπλια των Θεών αυτός πατεί και θέτει...
απούνε ο μόνος πού'βαλε σκοπό για να νικήσει,
τον Χρόνο τον αχόρταγο να τον νεκροφιλήσει....
στέλνει στρατό αθάνατο στής Κρήτης τα λημέρια,
να πιάσουνε τον Αετό που παίζει με τ'αστέρια....
πεσκέσι να τον στείλουνε πίσω στον ψεύτη Χρόνο,
να τονε φάει μήν τυχόν και γαντζωθεί στο θρόνο....
κι όταν στήν θύρα φτάξανε η μάνα ξεπροβάλει,
μέσα σε ξόμπλι Κρητικό χαράκι είχε βάλει....
το πήρανε και τό'ριξαν στού Χρόνου το καζάνι,
κι αυτός απο την μέθη του μία χαψιά το κάνει....
και ξαφνικά σταμάτησαν του ρολογιού οι δείκτες,
κι εδά ο Χρόνος κυβερνά μόνο τσι μαύρες νύχτες....
μέσα απ'αυτές ορκίστηκε την κρήτη ν'αμαυρώσει,
γι'αυτό Ρωμαίους έστειλε για να τηνέ σκλαβώσει....
εκάψανε τα ιερά τις πόλεις αφανίσαν,
και όσοι παραδόθηκαν σ'αυτούς ζωή χαρίσαν...
κι ο Αετός που έκλεψε το φώς από το Χρόνο,
ένα ΙΧΘΎΑ έστειλε να ξεπεινάσουν μόνο.....
παίρνοντας δύναμη ξανά φτιάξαν τα ιερά τους,
και τόν ΙΧΘΥΑ έκαναν Θεό για τα παιδιά τους....
μαύρα πουλιά τσ'ανατολής μυρίστηκαν το ψάρι,
γι'αυτό κι'αγκυροβόλησαν στσή Κρήτης τ'ακρογιάλι...
την Κρήτη κυριεύσανε όλη απ'άκρη σ'άκρη,
και δέν υπήρξε Κρητικός που να μη βγάλει δάκρυ....
τα Αραβικά μαρτύρια οι κάτοικοι γευτήκαν,
και όσοι εγλιτώσανε γιά σκλάβοι πουληθήκαν....
μα δεν εβρήκαν της οσμής το λάφυρο να πάρουν,
γι'αυτό και σήκωσαν πανιά πίσω για να σαλπάρουν....
κυνηγημένοι έφυγαν στσ'ανατολής τα μέρη,
και αν εγλύτωσε κανείς μόνο ο Θεός το ξέρει....
οι μέλισσες επρόβαλαν την γύρη να τρυγίσουν,
πάλι τίς πόλεις τα χωριά απ'τή αρχή να χτίσουν....
μέχρι που πάρθη απόφαση απ'τή Μεγάλη Πόλη,
η Κρήτη μας να δωρηθεί σ'ένα Λατίνο όλη.....
όταν την πήρε άρχισαν να βγαίνουν καριοφύλλια,
και την πουλά στους Βενετούς μόνο με γρόσια χίλια...
απο το φώς θαμπώνουνε όσοι την αντικρύζουν,
οι τέχνες και τα γράμματα δεν έπαψαν ν'ανθίζουν...
οι Κρητικοί γελάστηκαν στών Βενετών το ζύγι,
γι'αυτό και ο κατακτητής δέν έλεγε να φύγει....
ώσπου την κρήτη πήρανε πάλι Ανατολίτες,
τις πόλεις κι όλα τα χωριά εκάψαν οι αλήτες....
κι όταν περάσαν οι καιροί κι οι εποχές αλλάξαν,
κι οι Κρητικοί τον έλεγχο τσή Κρήτης μας αρπάξαν....
την ένωση με τον κορμό τσ'Ελλάδος προωθούσαν,
τον Βενιζέλο αρχηγό είχαν κι'ακολουθούσαν....
την Ένωση ή τον Θάνατο είχαν ώς σύνθημά τους,
κι'όλους τους Ελληνόψυχους το μόνο στηριγμά τους....
χίλια ενιακόσια ήτανε έτος και δεκατρία,
μιά δεκεμβρίου κυριακή μετά την εκκλησία....
είς το Φιρκά είς τα Χανιά όλοι εμαζευτήκαν,
κ'ύψωσαν την Ελληνική σημαία και χαρήκαν....
κιό Χρόνος π'έβαλε σκοπό την Κρήτη ν'αμαυρώσει,
ο Αετός τον πέταξε στην άβυσο να λιώσει....
Κρήτη τσ'Έλλάδος κάυχημα κ'ακριβοθυγατέρα,
ήσουν και θά'σαι Ελληνική ώσπου υπάρχει μέρα....!!!!!
(c) Αναστάσιος Μ. τσικριτσάκης
